EN  |  FR

Makkie of moeilijk: twee afslankformats in beeld

Op de een of andere manier lijken er op televisie en in populaire media maar twee mogelijkheden te zijn om afslanken en meer beweging in beeld te brengen: het is een makkie of het is hartstikke moeilijk. Vooral van dit laatste format, bij een afvalprogramma als ‘The Biggest Loser’ nogal bruut in beeld gebracht, kun je je afvragen hoeveel lust tot navolging dit bij de kijker weet op te wekken.

Tell Sell en andere shopping channels hebben nogal eens ‘tools’ in de aanbieding die de felbegeerde fysieke transformatie van mollig persoon tot jonge god(in) afschilderen als een makkie; mits natuurlijk fluks de mobiel wordt getrokken om de hele handel te bestellen. Het tegenovergestelde format zie je in spektakels als The Biggest Loser, waarin mensen een martelgang afleggen waar de passiespelen nog een puntje aan kunnen zuigen. Een middenweg: ‘beetje makkie’ of ‘beetje moeilijk’ lijkt niet te bestaan.

Afzien

Amerikaanse onderzoekers van de University of Alberta onder leiding van bewegingswetenschapper Tanya Berry vroegen zich af of dergelijke afvalprogramma’s (in televisiejargon:  ‘eliminatieprogramma’s’) waarin er heel veel op het spel lijkt te staan een lichtend voorbeeld kunnen zijn voor de kijkers thuis die meer beweging behoeven en ook wel een pondje kunnen missen. Neen, dat zijn zij niet, verklappen wij hier alvast de conclusie die de Amerikanen moesten trekken naar aanleiding van hun studie.

Negatief beeld

Berry liet een groep van ongeveer zeventig studenten kijken naar een clip van The Biggest Loser en een even grote groep naar een clip van het eveneens populaire programma American Idol. Meteen na het kijken werden de studenten bevraagd over hun houding ten opzichte van meer bewegen en afvallen. De kijkers van The Biggest Loser bleken een veel negatievere houding te hebben over het onderwerp dan de kijkers naar American Idol. ‘We did find that the people who watched The Biggest Loser had worse attitudes about physical activity than those who watched the American Idol clip’, aldus Berry, ‘adding that the results were consistent no matter the participants’ physical activity levels or weight.’ Dus ongeacht of het om dikkerds, dunnerds of doeners ging.

Appels met peren?

De vraag echter of Berry zo geen appels met peren heeft vergeleken, komt wel snel bij je op. Veel fysiek afzien komt er namelijk bij de deelnemers aan American Idol niet in beeld, op een sporadisch matig inspannend dansje na. Maar zo moet je het misschien niet bekijken. Beide programma’s zijn eliminatieprogramma’s, met winnaars en verliezers en zijn voorbeeldig in de zin dat veel mensen zich eraan spiegelen, of het nu om zingen of zweten gaat. De kritische fitnessconsument hoeft al dat geëlimineer natuurlijk niet te pikken en kan voor de middenweg kiezen. Soms moet je dan eerst een beetje boos worden. 

Het onderzoek van Berry wordt in januari 2013 gepubliceerd in het American Journal of Health Behavior. Een interview met Berry over het onderzoek lees je hier

Dossiers: